Afgelopen zomer waren mijn vrouw en ik in Novi Sad. Daar komen we wel vaker want daar woont familie van haar. Om de een of andere reden hadden we een bepaald medicijn nodig dat bij de apotheek verkocht werd. Wij dus op zoek naar een apotheek en vonden er eentje ver buiten het centrum.
Mijn vrouw kon direct aan de balie geholpen worden. Ik wachtte in de winkelruimte ervoor. Het was een grote ruimte. Het leek ook meer een drogist dan een apotheek. Misschien was het wel een combinatie van beide.
In de winkel stond een jongeman in een apothekersjas. Hij vroeg mij iets, wat ik niet zo begreep en dus zei ik “nee”. Even later kreeg ik toch spijt. De klant die na ons kwam, deed wel mee aan zijn onderzoek. Onderzoek is mijn lust en mijn leven en dus was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Het leek ook niet gevaarlijk.
Toen mijn vrouw klaar was bij de balie, vroeg ik haar wat die jongeman onderzocht. Hij deed onderzoek naar vitamines en mineralen in het lichaam. Dat deed hij met metingen aan de vingers. Huh?
Nieuwgierigheid ten top.
De metingen die de jongeman verrichtte, deed hij met een galvanometer. Zo’n galvanometer zet een elektrisch stroompje op het lichaam, daar merk je niks van. Het lichaam werkt als weerstand. Een verandering in weerstand kun je vaststellen met zo’n metertje. Ik herkende het: het is de oude vertrouwde leugendetector.
In mijn studietijd had ik ook eens aan zo’n experiment meegedaan. De hoogleraar gaf mij twee elektroden in de hand en stelde het apparaat in. Ik weet niet meer wat ik toen moest doen, maar als ik me goed herinner moest ik een getal onder de 10 in gedachten nemen. Vervolgens zou hij het cijfer waaraan ik dacht kunnen vaststellen door te letten op de uitslag van de meter. Dat werkte voor geen kanten. Elke keer wanneer hij een getal noemde, was er een minieme uitslag. Geen touw aan vast te knopen. Mijn lichaam reageerde dus wel op de cijfers die hij noemde, maar het was onmogelijk om het juiste getal te raden. Hij zei “Dit komt wel vaker voor. De leugendetector is geen betrouwbaar instrument en mag daarom niet meer gebruikt worden in rechtszaken.”
Mijn vrouw werd het eerst aan de galvanometer van de jongeman in de witte apothekersjas gekoppeld. Dat ging vrij makkelijk: ze hoefde alleen maar in de linkerhand een stalen staafje in de hand te houden. Daar zat een elektrisch draadje aan dat de meter inging. Om de stroomkring rond te krijgen, was er een tweede draad met een stekkertje. Na wat prutsen aan de instellingen – niet iedereen heeft een gelijke huidgeleiding – werd het stekkertje eerst op de nagelriem van de rechterduim gelegd. “Je hebt voldoende vitamine C” zei hij. Daarna kwam de nagelriem van de wijsvinger aan de beurt. “Je hebt een klein beetje tekort aan vitamine B”. Bij de middelvinger bleek een tekort aan magnesium, of was het zink? Haar lichaam had wel voldoende vitamine A, maar aan vitamine D had ze weer een tekort.
En nu ik. Genoeg vitamine C, B en D, maar een tekort aan magnesium en een klein beetje tekort aan zink. Nou moe! Welke theorie zat hierachter? Ik heb de metertjes uit zien slaan, maar ik zag geen verschil. Steeds sloeg het wijzertje even ver uit.
We bedankten de jongeman voor zijn bevindingen en zijn adviezen, en verlieten de winkel.
Het mag raar klinken, maar terug in Nederland vonden we een potje magnesium-pillen. Iemand anders had ook al tegen mij gezegd dat je na een flinke inspanning de spieren sneller kon laten herstellen door magnesium in te nemen. Sindsdien slik ik magnesium bij het ontbijt. Het potje met pilletjes moet toch ook eens op. Heb ik sindsdien minder pijn in de spieren? Ik denk het wel, maar weet het niet zeker. Raar hè.
Ik ben nieuwsgierig wat de uitkomst zal zijn als ik die test weer zou doen. Daar zou nu geen tekort aan magnesium uit moeten komen. Tenzij die pillen niet werken natuurlijk.
